Een brug te ver?

Cruisen op de digitale snelweg is nog nooit zo veilig geweest. Tenminste, als het om persoonlijke gegevens gaat. Tegenwoordig moet alles en iedereen aangeven dat zij jouw privacy o zo belangrijk vinden, en beloven ze plechtig hiervan geen misbruik te maken. Fijn gevoel toch? Dat er niet achter je rug om van alles op (de digitale) straat komt te liggen? Er wordt goed omgegaan met persoonlijke gegevens, en dat is maar goed ook. Alleen een beetje jammer dat dit enkel de ‘digitale’ snelweg betreft.

En zo maak ik een bruggetje naar Genua. Al is die woordkeuze misschien niet helemaal goed gekozen. Er is daar namelijk zo’n brug ingestort. De eerste berichten waren dat er gewonden waren, en mogelijk doden. Nu blijkt veel doden. Heel veel doden. En het dodental blijft maar stijgen. Doordat een brug niet goed onderhouden is. Men vindt dat er koppen moeten rollen. Persoonlijk vind ik dat er al genoeg dodelijke slachtoffers zijn gevallen, maar dat terzijde. Er is natuurlijk iemand schuldig aan, en diegene moet wel aangepakt worden. En dit is voor mij alle informatie die ik relevant vind. Te weinig onderhoud, brug stort in, doden en gewonden, klopjacht naar de schuldige.

Maar de media vinden het nodig om hierin nog een stapje verder te gaan. Op verschillende nieuwssites verschijnen foto’s van de slachtoffers, en de bijbehorende trieste verhalen. Gevalletjes verkeerde tijd, op de verkeerde plek. Maar mag ik me hardop afvragen wat hiervan de meerwaarde is? Wat het eraan toevoegt dat ik nu weet dat het om Klaasje, Pietje, Mario of Luigi gaat die van de brug is gestort, of terecht is gekomen onder het puin? En hebben zij toestemming gegeven dat hun halve hebben en houwen nu op straat komt te liggen? Kun je je eigenlijk tegen deze vorm van privacyschending beschermen? Dat er op je ID een hokje aangevinkt kan worden waarop staat dat ook ná je dood je gegevens beschermd blijven? Voorlopig nog niet. En waarom krijgen we in het geval van deze brugramp wél die informatie per slachtoffer, en bij bijvoorbeeld een treinramp in India met 200 aan de buitenkant van de trein hangende slachtoffers niet? Te ver weg? Omdat dat daar wekelijks gebeurt? Waar liggen dan de grenzen? Binnen Europa is het erg, maar dan moet het wél iets unieks zijn?

En uiteraard komen er ook de verhalen van de overlevenden, die ternauwernood zijn ontsnapt aan deze tragische dood. Een gezin dat met een camper reisde en luttele seconden verwijderd was van de val in de diepte. Normaal zit ik te schelden op zo’n ding als ik er achter zit op de snelweg omdat het te traag rijdt naar mijn zin, maar nu komt het wel goed uit. Een dame die naar eigen zeggen nog leeft dankzij een plaspauze, ‘anders hadden we er misschien wel gereden’. Ja, en als je niet zo getreuzeld had met wat je vanochtend aan moest trekken was je misschien allang aan de overkant geweest. Een andere landgenoot was onderweg van Milaan naar Monaco met zijn gezin, en besloot nog even de afslag te nemen naar een outlet, waardoor hij niet op de brug reed toen deze instortte. Ook overleefd. Alhoewel, als je een outlet verkiest boven Monaco dan is je leven sowieso zinloos.

Maar natuurlijk ben ik blij voor diegenen die het hebben overleefd, en vind ik het ontzettend treurig voor diegenen die dat niet hebben. En wie van mij wat meer aandacht mogen krijgen in dit geheel? De hulpverleners. Die hun eigen leven wagen om dat van een ander te redden. Die ander, waarvan ze vaak niet eens weten of het leven nog wel te redden vált. Van díe helden zou ik wel wat meer willen weten. Graag zien dat de media dáár wat meer aandacht aan geven. Maar dat is waarschijnlijk een brug te ver…

Foto: Willeke Veldman